Jan Eastgate
Πρόεδρος της CCHR

Για πολλούς, το μάθημα μαθαίνεται μόνον αφού ένας ψυχίατρος έχει καταστρέψει ένα μέρος της ζωής τους.

Η καταστροφή θα μπορούσε να έρθει με τη μορφή του θανάτου του παιδιού τους, λόγω της μακροχρόνιας χρήσης ενός διεγερτικού φαρμάκου, που συνταγογραφήθηκε για μια επινοημένη ψυχιατρική διαταραχή που ονομάζεται Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής (ADHD). Θα μπορούσε να είναι η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου από το οπλισμένο χέρι ενός έφηβου στον οποίο χορηγήθηκαν ψυχιατρικά φάρμακα που προκαλούν βίαιη συμπεριφορά ή/που είχε υποβληθεί σε εκπαίδευση θανάτου ή μαθήματα διαχείρισης θυμού (όπως συνέβη στην περίπτωση της σφαγής στο σχολείο Κόλουμπαίνε το 1999 ). Ίσως να είναι ο θάνατος μιας ηλικιωμένης μητέρας ή πατέρα από τη θεραπεία με ηλεκτροσόκ ή ένα αντιψυχωτικό φάρμακο που χορηγήθηκε σε κάποιο γηροκομείο. Θα μπορούσε να είναι ένα παιδί που χαρακτηρίστηκε ψυχασθενές νωρίς στο σχολείο, στο οποίο χορηγήθηκαν εθιστικά, ψυχοτρόπα φάρμακα πιο ισχυρά από την κοκαΐνη, και που αργότερα έγινε ένας σκληροπυρηνικός τοξικομανής, γιατί δεν μπορούσε να καταλάβει τη διαφορά ανάμεσα σε ένα ναρκωτικό του δρόμου και σε εκείνο που του χορηγήθηκε με ιατρική συνταγή.

Στη CCHR, δουλεύουμε διαρκώς για να σας εκπαιδεύσουμε σχετικά με την αλήθεια για την ψυχιατρική, παρέχοντας πληροφορίες που οι ψυχίατροι θα προτιμούσαν να μην είχατε. Για παράδειγμα, το 2008, ο Δρ. Νάντα Στότλαντ, ο πρόεδρος της Αμερικανικής Ψυχιατρικής Εταιρείας, αναγνώρισε ότι η CCHR «επηρεάζει τους νομοθέτες μας, τον Οργανισμό Τροφίμων και Φαρμάκων μας, τα σχολεία μας και τα μέσα ενημέρωσης μας ως κινητήρια δύναμη πίσω από τα αυθαίρετα "προειδοποιητικές ετικέτες παρενεργειών"» για τις δυνητικά θανατηφόρες συνέπειες της χρήσης ψυχοφαρμάκων.Σημειώστε ότι σύμφωνα με τη γνώμη του Δρ. Στότλαντ, η προειδοποίηση των παιδιών, των εφήβων και νεαρών ενηλίκων που θα μπορούσαν να γίνουν αυτοκτονικοί λαμβάνοντας αντικαταθλιπτικά φάρμακα – ένα γεγονός που οι ρυθμιστικοί οργανισμοί φαρμάκων σε όλο τον κόσμο χαρακτηρίζουν ζωτικής σημασίας – είναι «αυθαίρετη».

Μόνο παρέχοντας όλα τα στοιχεία σχετικά με τους κινδύνους της ψυχιατρικής θεραπείας μπορούμε να μειώσουμε τον αριθμό των θυμάτων που μαθαίνουν δυστυχώς την αλήθεια μέσα από την προσωπική τραγωδία.

Μια Πλήρης Έλλειψη Επιστήμης

Ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που πρέπει να γνωρίζετε για την ψυχιατρική είναι η πλήρης έλλειψη επιστήμης που να υποστηρίζει το σύστημα της διάγνωσης ή των θεραπειών της. Πάρτε, για παράδειγμα, την ψυχιατρική «βίβλο χρέωσης», το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών, ή DSM-IV. Ούτε μία από τις 374 διαταραχές που περιγράφονται σ' αυτό δεν έχει ποτέ αποδειχθεί ότι υπάρχει από παρατηρήσιμα παθολογικά ή αντικειμενικά τεστ. Αντ’ αυτού, μια ομάδα ψυχιάτρων καθόρισε αυθαίρετα τα συμπτώματα της κάθε ψυχικής διαταραχής και στη συνέχεια κυριολεκτικά έθεσε σε ψηφοφορία την καταλληλότητά τους για να συμπεριληφθούν στο DSM. Με το σύστημα αυτό, αν μια πρόσφατα καθορισμένη ψυχική διαταραχή χάσει στην ψηφοφορία, αποτυγχάνει να μπει στο DSM. Το σύστημα είναι υποκειμενικό και διφορούμενο – η ορολογία του είναι ασαφής ή εντελώς ακαθόριστη.

Παρά τις τόσο σοβαρές και θεμελιώδεις ατέλειες, αυτό το σύστημα είναι ευρέως αποδεκτό ως το σημείο αναφοράς τόσο για να κρίνει την ανθρώπινη συμπεριφορά όσο και για τον προσδιορισμό θεραπειών σε δικαστήρια, φυλακές και σχολεία. Σε πολλές χώρες, η DSM αποτελεί τη βάση των χρεώσεων των υπηρεσιών ψυχικής υγείας για τις ασφαλιστικές εταιρίες όπως και για τον επονομαζόμενο «έλεγχο ψυχικής υγείας».

Μετατρέποντας σε ασθένειες τα καθημερινά προβλήματα, η ψυχιατρική έχει παραπλανητικά χαρακτηρίσει εκατομμύρια ως άτομα με ψυχικές ασθένειες, και είτε αναγκάζονται είτε πείθονται να κάνουν τα συνταγογραφούμενα ψυχοτρόπα φάρμακα μέρος της καθημερινής ζωής τους. Ως αποτέλεσμα, η κατανάλωση ψυχοτρόπων ναρκωτικών έχει κλιμακωθεί με 100 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να παίρνουν τώρα αυτά τα φάρμακα, εκ των οποίων τα 20 εκατομμύρια είναι παιδιά.

Η CCHR παραμένει αφοσιωμένη στο να αποκαλύψει τους επιστημονικούς μύθους και την παραπλανητική διαφημιστική εκστρατεία με την οποία η ψυχιατρική έχει καταφέρει να περιβάλλει το σύστημα διάγνωσης και θεραπείας της.  Συνεργαζόμαστε με ιατρούς και άλλους επαγγελματίες που θεωρούν καθήκον τους να διασφαλίσουν ότι η πολιτική της κυβέρνησης και οι κανονισμοί προβλέπουν τις ισχυρότερες προειδοποιήσεις για τις ψυχιατρικές θεραπείες.

Η δουλειά μας ευθυγραμμίζεται με την Οικουμενική Διακήρυξη των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων των Ηνωμένων Εθνών, η οποία αναφέρει, εν μέρει:

• «Κανείς δεν επιτρέπεται να υποβάλλεται σε βασανιστήρια ή σε σκληρή, απάνθρωπη ή εξευτελιστική μεταχείριση ή ποινή»,
• «Όλοι είναι ίσοι απέναντι στον νόµο και έχουν δικαίωµα να προστατεύονται εξίσου από το νόµο, χωρίς καµία απολύτως διάκριση»,
  και
• «Οι γονείς έχουν, κατά προτεραιότητα, το δικαίωµα να επιλέγουν το είδος της παιδείας που θα δοθεί στα παιδιά τους».

Οι Ψυχίατροι παραβιάζουν τα εν λόγω άρθρα σε καθημερινή βάση.

Με ψευδείς διαγνώσεις, ετικέτες που στιγματίζουν, νόμους που καθιστούν εύκολο τον ακούσιο εγκλεισμό, βάρβαρες, υποτιμητικές για την προσωπικότητα θεραπείες σε όλο τον κόσμο, χιλιάδες άτομα πέφτουν χωρίς αιτία στο κατασταλτικό σύστημα των ψυχιάτρων καθημερινά. Είναι ένα σύστημα το οποίο αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και στερεί από τα άτομα εγγενή δικαιώματά τους.

Κάθε χρόνο, χιλιάδες θύματα της ψυχιατρικής ή των οικογενειών τους έρχονται σε επαφή με την CCHR για να αναφέρουν περιστατικά ψυχιατρικής βλάβης. Και είναι μια πομπή κακομεταχείρισης: σεξουαλική κακοποίηση, βάναυση ιδρυματική μεταχείριση και συνθήκες, νοσοκομειακές απάτες, αυθαίρετη φυλάκιση, θάνατοι ασθενών, ακόμη και φόνος.