Οι εμφανείς επιπτώσεις της πίεσης στη μάχη έχουν αναφερθεί από συγγραφείς από τα αρχαία χρόνια.

Σε πιο πρόσφατους πολέμους, το έλεγαν «καρδιά του στρατιώτη», «κόπωση μάχης» και «σοκ οβίδων». Όπως και να το πει κανείς, εδώ και αιώνες οι στρατοί έχουν αναγνωρίσει ότι μερικές φορές η φρίκη του πολέμου καταβάλλει τους στρατιώτες σχεδόν τελείως.

Το εν ενεργεία στρατιωτικό προσωπικό τού σήμερα αντιμετωπίζει πολύωρες, εξαντλητικές αποστολές, καθώς και εκτεταμένες περιόδους μακριά από τους αγαπημένους του. Κι όταν βιώνουν ψυχικά ή συναισθηματικά προβλήματα, αμφισβητούν την πραγματικότητα. Αλλά όπου και να στραφούν για βοήθεια, στον σημερινό στρατό συχνά παραπέμπονται κατ’ ευθείαν στον ψυχίατρο. Και αυτό συνήθως οδηγεί σε μια ψυχιατρική ταμπέλα – σε μια «διάγνωση», η οποία δεν μπορεί να ελεγχθεί από οποιαδήποτε αιματολογική εξέταση, ακτίνες Χ ή σάρωση του εγκεφάλου.

Επειδή δεν υπάρχουν εξετάσεις που μπορούν να προσδιορίσουν οποιοδήποτε σωματικό λάθος, οι ψυχίατροι δεν ξέρουν τι να θεραπεύσουν, και εξαιτίας αυτού, η ψυχιατρική θεραπεία είναι κυρίως εικασία με πολύ λίγη πραγματική επιστήμη. Αυτό δεν έχει σταματήσει τους ψυχίατρους από το να στιγματίζουν χιλιάδες άντρες και γυναίκες με την ταμπέλα του «ψυχικά ασθενή» και να τους χορηγούν πανίσχυρα κοκτέιλ ψυχοτρόπων φαρμάκων.

Έχουν ξεφύγει τόσο, που το Πεντάγωνο των ΗΠΑ ξοδεύει τώρα 2 δις δολάρια τον χρόνο για την ψυχική υγεία και μόνο. Και ο προϋπολογισμός για την ψυχική υγεία της Διοίκησης Βετεράνων έχει εκτοξευθεί από λιγότερο από 3 δισεκατομμύρια δολάρια το 2007 σε σχεδόν 7 δισεκατομμύρια δολάρια το 2014.

Τεράστια ποσά για να δαπανώνται σε ένα επάγγελμα που ούτε με μικροσκόπιο δε βρίσκει αποδείξεις για «ψυχικές διαταραχές».

Η παντελής έλλειψη επιστήμης της ψυχιατρικής φαίνεται στην περίπτωση της ψυχιατρικής διάγνωσης «Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες» ή PTSD. Όταν οι ψυχίατροι εισήγαγαν αυτή τη διάγνωση, βασίστηκαν σε αντιδράσεις που παρουσίαζαν άτομα με διαταραχές, οι οποίες όμως ήταν αναμενόμενη αντίδραση σε κάποια κακή ή ιδιαίτερα πιεστική εμπειρία, και στη συνέχεια ισχυρίστηκαν χωρίς να έχουν στοιχεία γι’ αυτό ότι επρόκειτο για κάποια «ψυχική διαταραχή» κι έτσι επωφελήθηκαν από αυτό. Το 1980, μια ομάδα ψυχιάτρων ψήφισαν για να έχουν αυτό που παρατίθενται στο Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο των Ψυχικών Διαταραχών (DSM), σήμερα έναν όγκο 943 σελίδων, επίσης γνωστό ως η «Βίβλος Τιμολόγησης» της Ένωσης Αμερικανών Ψυχιάτρων. Τώρα, όντας σε θέση να τιμολογούν την κυβέρνηση και τις ιδιωτικές ασφαλιστικές εταιρείες για τη θεραπεία της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες, οι ψυχίατροι στα χρόνια που ακολούθησαν ήταν σε θέση να βγάλουν εκατομμύρια – χωρίς καμία ιδέα για την αιτία ή τη θεραπεία του.

Φυσικά, όταν δεν γνωρίζεις την αιτία ή τη θεραπεία, η θεραπεία μπορεί να είναι μακροχρόνια και πολύ δαπανηρή. Μεταξύ αυτού και του αυξανόμενου αριθμού των βετεράνων που διαγιγνώσκονται με αυτή τη νόσο φάντασμα, η βιομηχανία της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες καταναλώνει σταθερά αυξανόμενες ποσότητες κυβερνητικών πόρων. Μόνο το 2005, το 13% του συνολικού κόστους της Διοίκησης των Βετεράνων για την ψυχική υγεία, ή 274 εκατομμύρια δολάρια, δαπανήθηκαν για τη θεραπεία της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες, μεγάλο μέρος των οποίων μεταφέρθηκε στα ταχέως αναπτυσσόμενα ταμεία της ψυχο-φαρμακευτικής βιομηχανίας.

Σήμερα, περίπου το 80% των βετεράνων λαμβάνουν την ταμπέλα της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες και λαμβάνουν ψυχοτρόπα φάρμακα. Στο 89% αυτών δίνονται αντικαταθλιπτικά, με το 34% να λαμβάνει θεραπεία με αντιψυχωσικά – φάρμακα τόσο ισχυρά που προορίζονται μόνο για τις πιο σοβαρές διαταραχές. Από το 2001, υπήρξαν περισσότερες από 150 διαφορετικές προειδοποιήσεις από διεθνείς φορείς υγείας σε όλο τον κόσμο σχετικά με τα φάρμακα και εκδόθηκαν μελέτες για τις επικίνδυνες –συχνά θανατηφόρες συνέπειες– των ψυχοτρόπων φαρμάκων, όπως αυτά.

Αλλά οι ψυχίατροι δεν βγάζουν μόνο εκατομμύρια από τη διάγνωση και τη θεραπεία της «Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες» – επίσης διεξάγουν έρευνα για τα φάρμακα, προσπαθώντας να αμβλύνουν χημικά τις ανεπιθύμητες αντιδράσεις στον πόλεμο. Αυτό είναι πάρα πολλά λεφτά – μόνο ένα τμήμα του στρατού των Ηνωμένων Πολιτειών έχει δαπανήσει σχεδόν 300 εκατομμύρια δολάρια για την έρευνα της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες από το 2006.

Μέρος της ταχείας επέκτασης της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες οφείλεται στα ολοένα και πιο χαλαρά διαγνωστικά πρότυπα. Μετά την εισαγωγή της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες στο βιβλίο της ψυχιατρικής με τις ψυχικές διαταραχές, οι ορισμοί για το ποιες προϋποθέσεις θα πρέπει να πληρούνται για να διαγνωστεί κάποιος με Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες έχουν γίνει πιο ήπιες, ευρύτερες και πολύ πιο γενικές.

Σήμερα, η διάγνωση της Διαταραχής Μετατραυματικού Στρες δεν γίνεται μόνο σε στρατιώτες και βετεράνους για τα ψυχικά τραύματα του πολέμου, αλλά έχει γίνει μια ετικέτα «γενικής χρήσης» για όποιον –στρατιωτικό ή πολίτη– βιώνει μια ανεπιθύμητη αντίδραση σε ένα οδυνηρό γεγονός. Το αποτέλεσμα: δεκάδες εκατομμύρια άνθρωποι, με απόλυτα φυσιολογική αντίδραση σε κάποια καταστροφή, τώρα διαγιγνώσκονται με κάποια ψυχική διαταραχή.