Το 1963, το Εθνικό Ινστιτούτο Ψυχικής Υγείας των Ηνωμένων Πολιτειών ξεκίνησε να υλοποιεί κοινοτικά προγράμματα ψυχικής υγείας. Μέχρι το 1994, το πρόγραμμα είχε δαπανήσει 47 δισεκατομμύρια δολάρια και ήταν σαφές ότι ήταν μια αποτυχία, καθώς οι σχετιζόμενες κλινικές είχαν μετατραπεί σε νόμιμους εμπόρους ναρκωτικών για τους άστεγους.

«Ο καιρός που οι ψυχίατροι θεωρούσαν πως µπορούν να θεραπεύσουν τους ψυχικά αρρώστους έχει περάσει. Στο μέλλον οι ψυχικά άρρωστοι θα πρέπει να μάθουν να ζουν με την ασθένειά τους». —Νόρμαν Σατόριους, πρόεδρος του Παγκόσμιου Ψυχιατρικού Συλλόγου το 1994

«Τι είναι θεραπεία; ...είναι απλά ένας όρος που δεν χρησιμοποιούμε στο ιατρικό [ψυχιατρικό] επάγγελμα». —Δρ. Τζόζεφ Τζόνσον, ψυχίατρος της Καλιφόρνιας κατά τη διάρκεια κατάθεσης στο δικαστήριο, 2003

Ψυχίατροι ρωτήθηκαν για τις «φαντασιώσεις» τους σχετικά με το επάγγελμά τους. Η αριθμός 1 φαντασίωσης τους ήταν: 1: «...θα είμαι σε θέση να "θεραπεύσω" τον ασθενή». Η αριθμός 2 φαντασίωσης ήταν: «Ο ασθενής θέλει να ξέρει ποιο είναι το πρόβλημά του». —Δρ. Σάντερ Μπέργκερ, αναπληρωτής κλινικός καθηγητής ψυχιατρικής στο Πανεπιστήμιο της πολιτείας του Μίσιγκαν, Psychiatric Times, 1998