Είναι το έτος 1938. Δύο Ιταλοί ψυχίατροι, ο Ούγκο Τσερλέτι και ο Λούτσιο Μπίνι, παρακολούθησαν εργάτες σε ένα σφαγείο να κάνουν ηλεκτροσόκ στα γουρούνια πριν τα σκοτώσουν. Το ηλεκτροσόκ προκαλούσε ζαλάδα στα ζώα, έτσι ήταν πιο εύκολο να τους κόψεις τον λαιμό.

Ο Τσερλέτι, αφού «τελειοποίησε» την τεχνική του σε διάφορα ζώα, βρήκε το πρώτο του ανθρώπινο θύμα: έναν άστεγο άντρα. Λέγεται ότι, αμέσως μετά από ένα ηλεκτροσόκ, ο άνθρωπος φώναξε: «Όχι άλλο! Θα με σκοτώσει!». Ο Τσερλέτι, παραδόξως, χρησιμοποίησε ηλεκτρικό ρεύμα τάσης μόνο 80 βολτ… πολύ λιγότερο από την τάση με την οποία οι γιατροί κάνουν ηλεκτροσόκ στους ασθενείς τους σήμερα.

Τότε, το ηλεκτροσόκ χορηγούνταν χωρίς αναισθησία, οπότε, εξαιτίας των μυϊκών σπασμών που προκαλούσε το ηλεκτρικό ρεύμα, έσπαγαν τα δόντια, τα σαγόνια και οι σπονδυλικές στήλες των ασθενών.

Παρ’ όλο που διατυμπάνιζαν ότι το ηλεκτροσόκ είναι μια «θαυματουργή θεραπεία», η αλήθεια άρχιζε να διαρρέει. Ιατρικές εκδόσεις της εποχής παραδέχτηκαν ότι ένα από τα αποτελέσματα του ηλεκτροσόκ ήταν η βλάβη του εγκεφάλου, όμως, σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, έτσι είχε αποτελέσματα η διαδικασία.

Στην πραγματικότητα, ο ψυχίατρος και κύριος υποστηρικτής του ECT, ο Γουόλτερ Φρίμαν, διατύπωσε τη θεωρία ότι «ίσως θα αποδειχθεί ότι ένας ασθενής με διανοητική διαταραχή μπορεί να σκεφτεί πιο καθαρά και πιο εποικοδομητικά όταν λειτουργεί με λιγότερο εγκέφαλο».

Δε βγάζει και πολύ νόημα. Αλλά το ίδιο ισχύει και για το ECT.