Η ζωή μπορεί μερικές φορές να είναι μια πραγματική πρόκληση. Μπορεί να γίνει πράγματι πολύ δύσκολη. Όταν το μέλος μιας οικογένειας αντιμετωπίζει μια σοβαρή διαταραχή και επιδεικνύει παράλογη συμπεριφορά, η υπόλοιπη οικογένεια προσπαθεί απελπισμένα να επιλύσει την κρίση.

Όταν συμβεί κάτι τέτοιο, σε ποιον μπορεί να στραφεί;

Σύμφωνα με τους ψυχιάτρους, πρέπει να συμβουλευτεί κανείς έναν ειδικό της ψυχικής υγείας. Αλλά, όπως έχει αποκαλυφθεί, αυτοί είναι απατεώνες.

Η Δρ. Μέγκαν Σιλντς, εν ενεργεία οικογενειακή γιατρός για περισσότερο από είκοσι πέντε χρόνια και μέλος του Συμβουλίου της Επιτροπής Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, προειδοποιεί: «Οι ψυχίατροι δεν γνωρίζουν τίποτα για τη διάνοια και μεταχειρίζονται το άτομο ως εγκέφαλο. Ενδιαφέρονται τόσο για την πνευματικότητα, τα ιατρικά πρότυπα και τη θεραπεία όσο ενδιαφέρεται και ο δήμιος να σώσει τη ζωή του καταδικασμένου».

Στην ταινία, A Beautiful Mind, ο κάτοχος βραβείου Νόμπελ Τζον Νας φαίνεται να στηρίζεται στα τελευταία επαναστατικά φάρμακα της ψυχιατρικής για να αποτρέψει την υποτροπή της «σχιζοφρένειάς» του. Ωστόσο, πρόκειται για φαντασία του Χόλιγουντ μιας και ο ίδιος ο Νας διαφωνεί με τον τρόπο που τον παρουσιάζει το φιλμ, να παίρνει δηλαδή την «πιο καινούργια φαρμακευτική αγωγή». Όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ και επί είκοσι τέσσερα χρόνια ο Νας δε λάμβανε καμιά ψυχιατρική φαρμακευτική αγωγή και είχε ανακάμψει με φυσικό τρόπο από τη διαταραγμένη κατάσταση στην οποία είχε βρεθεί παλαιότερα.

Αυτό δε σημαίνει ότι όποιος παίρνει με συνταγή γιατρού ψυχοτρόπα φάρμακα πρέπει αμέσως να τα σταματήσει. Λόγω επικίνδυνων παρενεργειών, κανείς δεν θα πρέπει να σταματήσει τη λήψη κάποιου ψυχοφαρμάκου χωρίς τη συμβουλή και τη βοήθεια ενός ικανού γιατρού. Όχι ψυχιάτρου.

Θέλουμε να υπογραμμίσουμε ωστόσο ότι υπάρχουν λύσεις στις σοβαρές ψυχικές διαταραχές που δεν ενέχουν τους κινδύνους και τα μειονεκτήματα που συνδέονται με την ψυχιατρική.

Όποιος ψυχίατρος ή ψυχολόγος ισχυρίζεται ότι οι «σοβαρές διανοητικές ασθένειες» δεν διαφέρουν από κάποια καρδιακή πάθηση, από τη γάγγραινα του ποδιού ή το κοινό κρυολόγημα, το κάνει με σκοπό την εξαπάτηση.

Όπως αναφέρει ο Δρ. Τόμας Σαζ, επίτιμος καθηγητής ψυχιατρικής στο Πολιτειακό Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, στις Συρακούσες, «Εάν θέλουμε να θεωρήσουμε την ψυχική ασθένεια με τον ίδιο τρόπο που θεωρούμε και τη σωματική ασθένεια, τότε οφείλουμε να έχουμε βιοχημικές ή παθολογικές αποδείξεις». Για να έχει «επιστημονική βάση» μια «ασθένεια» θα πρέπει με κάποιο τρόπο να μπορεί κανείς να τη μετρήσει ή να την εξετάσει με επιστημονικό τρόπο, όπως με μια εξέταση αίματος ή με ένα ηλεκτροεγκεφαλογράφημα (καταγραφή της ηλεκτρικής δραστηριότητας του εγκεφάλου). Αν δεν μπορεί να μετρηθεί –όπως στην περίπτωση των «ψυχικών ασθενειών»– τότε η λέξη «ασθένεια» έχει στην καλύτερη περίπτωση μια μεταφορική έννοια και στη χειρότερη περίπτωση είναι ένα ψέμα. Ως εκ τούτου, η «θεραπεία» αυτών των «ασθενειών» είναι μια εξίσου ... αντιεπιστημονική επιχείρηση».

Στην πραγματικότητα, υπάρχουν άφθονες αποδείξεις ότι η πραγματική σωματική ασθένεια, με πραγματική παθολογία, μπορεί να επηρεάσει σοβαρά την ψυχική κατάσταση και τη συμπεριφορά του ατόμου. Η ψυχιατρική αγνοεί εντελώς αυτά τα επιστημονικά στοιχεία και προτιμά να ρίχνει το φταίξιμο για τις ασθένειες και τις υποτιθέμενες «χημικές ανισορροπίες», που ποτέ δεν έχει αποδειχθεί ότι υπάρχουν, στον εγκέφαλο και περιορίζει την πρακτική της σε βάναυσες θεραπείες που δεν κάνουν άλλο από το να προκαλούν μόνιμη βλάβη στον εγκέφαλο του ασθενούς.

Μη γνωρίζοντας τίποτα για τη διάνοια, τον εγκέφαλο ή για τα βαθύτερα αίτια των σοβαρών ψυχικών διαταραχών, η ψυχιατρική εξακολουθεί να καυτηριάζει τον εγκέφαλο με ηλεκτροσόκ, να τον πετσοκόβει με την ψυχοχειρουργική και να τον νεκρώνει με επικίνδυνα ψυχοφάρμακα. Έχοντας πλήρη άγνοια του θέματος με το οποίο ασχολούνται προτιμούν απλώς την πρόχειρη προσέγγιση του «ρίχνω μια χειροβομβίδα στον πίνακα ελέγχου για να τον φτιάξω». Ακούγεται και φαίνεται εντυπωσιακή, αλλά καταστρέφει ένα σωρό πράγματα που είναι καλά, δε θεραπεύει τίποτα και κοστίζει δισεκατομμύρια δολάρια στους φορολογουμένους κάθε χρόνο.

Καταστρέφοντας τμήματα του εγκεφάλου, το άτομο γίνεται περισσότερο πειθήνιο αλλά λιγότερο ζωντανό. Η αρχική ψυχική διαταραχή εξακολουθεί να υφίσταται. Απλώς καταστέλλεται. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζει η ψυχιατρική τη θεραπεία των διαταραγμένων ατόμων.

Οι πληροφορίες στην παρούσα έκθεση είναι μια προειδοποίηση για όσους μπορεί να αντιμετωπίζουν σοβαρές δυσκολίες στη ζωή ή γνωρίζουν κάποιον άλλον που αντιμετωπίζει και που ψάχνει για απαντήσεις.

Υπάρχουν και άλλες λύσεις εκτός της ψυχιατρικής θεραπείας. Αναζητήστε τις και υποστηρίξτε τις γιατί μπορούν να αποκαταστήσουν και να ενδυναμώσουν τους ανθρώπους. Επίσης, είναι αποτελεσματικές. Αποφύγετε την ψυχιατρική γιατί μόνο διαλύει και καταστρέφει. Και ποτέ δεν φέρνει αποτέλεσμα.

Φιλικά,

Γιαν Ίστγκεϊτ,
Πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτών

για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς