Η θεραπεία με Ηλεκτροσόκ –επίσης γνωστή ως ηλεκτροσπασμοθεραπεία– (ΗΣΘ) και οι ψυχοχειρουργικές «θεραπείες» σύμφωνα με τις πληροφορίες που έχουμε επιστρέφουν δριμύτερες. Ωστόσο, από την έναρξή τους, οι διαδικασίες αυτές συνοδεύονται από συγκρούσεις ανάμεσα στους ψυχίατρους της ηλεκτροσπασμοθεραπείας που ορκίζονται στο όνομα των «θεραπειών», και στα πλήθη των θυμάτων και των οικογενειών τους, των οποίων οι ζωές έχουν καταστραφεί ολοσχερώς από αυτές τις «θεραπείες».

Οπότε ποιος λέει την αλήθεια; Όποιος έχει δει με τα μάτια του και έχει αποστραφεί μια καταγραφή πραγματικής ηλεκτροσπασμοθεραπείας ή ψυχοχειρουργικής διαδικασίας ξέρει την απάντηση πολύ καλά. Έχουν όλα τα γνωρίσματα των μεθόδων των σωματικών βασανιστηρίων που θα μπορούσαν να χαρακτηρίζουν έναν ανακριτή της KGB (μυστική αστυνομία της πρώην Σοβιετικής Ένωσης) και όχι στον κατάλογο ενός «γιατρού της ψυχής». Ωστόσο, πολύ λίγοι άνθρωποι έχουν δει τέτοιες καταγραφές, συμπεριλαμβανομένων, όπως φαίνεται κι εκείνων που θεσπίζουν νόμους για την υποχρεωτική χρήση τους -και ακόμη λιγότεροι είναι αυτοί που τις έχουν δει από πρώτο χέρι.

Οι ψυχίατροι αποκρύπτουν με δόλο αυτές τις διαδικασίες με ιατρική νομιμότητα: το περιβάλλον του νοσοκομείου, βοηθοί με λευκές ρόμπες, αναισθητικά, φάρμακα που παραλύουν τους μυς και υπερσύγχρονος εξοπλισμός. Οι συνέπειες της θεραπείας με σοκ είναι τρομακτικές, αλλά ο αντίκτυπός της δεν γίνεται γνωστός ούτε στους ασθενείς ούτε στις οικογένειες. Το χειρότερο είναι ότι, ακόμα κι όταν υπάρχουν αντιρρήσεις, παραβλέπονται.

Ότι αυτές οι διαδικασίες είναι εξαιρετικά επικερδείς για τους ψυχίατρους και τα νοσοκομεία, εφ’ όσον οδηγούν σε συνέχιση της μακρόχρονης και δαπανηρής ψυχιατρικής «φροντίδας» αργότερα, διασφαλίζοντας το μέλλον των επιχειρήσεων και τα έσοδα για τον ψυχίατρο, δεν αναφέρεται στις συζητήσεις έτσι ώστε να πειστεί ο απρόθυμος ή ο ανυποψίαστος.

Και, όπως θα επιβεβαίωνε και η Μαρία Γκαρσία [επινοημένο όνομα], αν είχε αποτύχει κάθε άλλη μέθοδος οι ψυχίατροι εύκολα θα κατέφευγαν σε εξαναγκασμό ή φόβο για να αποσπάσουν τη «συναίνεση» για τη θεραπεία.

Η Μαρία, μια μεσήλικη Ισπανίδα νοικοκυρά, ζήτησε τη γνώμη ενός ψυχιάτρου αφού είχαν συνεχιστεί τα συναισθήματα της κατάθλιψης και αυτός της έδωσε ιατρική συνταγή για ψυχιατρικά φάρμακα. Αφού βίωσε ανεξέλεγκτους σπασμούς στο σώμα της –άμεσο αποτέλεσμα της βλάβης που προκαλείται από αυτά τα φάρμακα– ο ψυχίατρος συνέστησε ηλεκτροσπασμοθεραπεία. Αρνήθηκε, αλλά όταν αργότερα εισήχθη στο νοσοκομείο για θεραπεία αποτοξίνωσης από τα φάρμακα, της συνέστησαν και πάλι ηλεκτροσπασμοθεραπεία. Παρά το γεγονός ότι αντιστάθηκε, ο ψυχίατρος της είπε, «οι φόβοι σου δεν είναι τίποτα άλλο, από χωριάτικες δεισιδαιμονίες» και «αν δεν κάνεις αυτές τις θεραπείες θα πεθάνεις». Υπέστη πέντε ηλεκτροσπασμοθεραπείες.

Ο σύζυγός της αφηγείται τι συνέβη: «Ως αποτέλεσμα της ΗΣΘ... η μνήμη της συζύγου μου μειώθηκε σημαντικά... Αν και τα Αγγλικά ήταν η δεύτερη γλώσσα της για σαράντα δύο χρόνια, έχασε το μεγαλύτερο μέρος της ικανότητάς της να μιλά και να καταλαβαίνει τη γλώσσα... Η όλη εμπειρία ήταν μια απάτη, ένα ψέμα, μια πισώπλατη μαχαιριά... Η κατάθλιψη της δεν είχε θεραπευτεί και η μνήμη της είναι αρκετά εξασθενημένη πλέον... Είμαστε και οι δύο πολύ αγανακτισμένοι από όσα έγιναν. Νιώθω σαν να είχε βιαστεί μπροστά στα μάτια μου».

Με κυριολεκτικά δισεκατομμύρια κέρδη από την ΗΣΘ και την ψυχοχειρουργική, σήμερα υπάρχει ένα τρομακτικό επίπεδο παραπληροφόρησης σχετικά με αυτές τις πρακτικές, και το μεγαλύτερο κομμάτι της, οφείλεται στους ψυχιάτρους. Υπάρχουν πολλοί επιστήμονες που επικρίνουν τη διαδικασία.

Ο Δρ. Τζον Φρίντζμπεργκ ένας νευρολόγος που ερεύνησε τις επιπτώσεις της ΗΣΘ για πάνω από τριάντα χρόνια, δήλωσε: «Είναι πολύ δύσκολο να ειπωθεί με λέξεις ακριβώς τι κάνει η θεραπεία με σοκ στους ανθρώπους γενικά...Καταστρέφει τη φιλοδοξία των ανθρώπων και... τη ζωτικότητά τους. Κάνει τους ανθρώπους μάλλον αδρανείς και απαθείς... Εκτός από την αμνησία, η απάθεια και η έλλειψη ενέργειας είναι, κατά την άποψή μου, ο λόγος για τον οποίο ...[οι ψυχίατροι] εξακολουθούν να μπορούν να τη χορηγούν».

Η Μαίρη Λου Ζίμερμαν καταλαβαίνει τη σημαίνει να χάνεις τη φιλοδοξία και τη ζωτικότητά σου, στα χέρια ενός ψυχιάτρου. Τον Ιούνιο του 2002, ένα σώμα ενόρκων διέταξε την Κλινική του Οχάιο να πληρώσει το ποσό των 7.500.000 δολαρίων στην εξηνταδυάχρονη γυναίκα ως αποζημίωση για μια φριχτή ψυχοχειρουργική επέμβαση. Η κα Ζίμερμαν είχε αναζητήσει θεραπεία επειδή είχε εμμονή να πλένει συνεχώς τα χέρια της, αφού είχε διαβάσει στην ιστοσελίδα της κλινικής, επαινετικές εκθέσεις για τη διαδικασία. Η πραγματικότητα όμως ήταν ένας εφιάλτης. Υπεβλήθη σε μια εγχείρηση κατά την οποία οι ψυχίατροι άνοιξαν με τρυπάνι τέσσερις τρύπες στο κεφάλι της και αφαιρέθηκαν κομμάτια από τον εγκέφαλό της, το καθένα ίσου μεγέθους με ένα βώλο. Μετά από αυτή τη δοκιμασία, ήταν ανίκανη να περπατήσει, να στέκεται, να φάει ή να πάει μόνη της στην τουαλέτα. Ο δικηγόρος της, Ρόμπερτ Λίντον, δήλωσε, «Έχασε τα πάντα, εκτός από την επίγνωση με ποιον τρόπο είναι πλέον διαφορετική... Είναι εντελώς σακατεμένη και χρειάζεται φροντίδα όλο το εικοσιτετράωρο».

Σήμερα, η ψυχιατρική βιομηχανία μόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες εισπράττει περίπου 5 δισεκατομμύρια δολάρια από την ΗΣΘ κάθε χρόνο. Στις ΗΠΑ, οι εξηνταπεντάχρονοι λαμβάνουν τριακόσια εξήντα τοις εκατό περισσότερο ηλεκτροσόκ απ’ ότι οι εξηντατρετράχρονοι, δεδομένου ότι η κρατική ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, τίθεται σε ισχύ σε ηλικία 65 ετών, στοιχεία που αποδεικνύουν ότι η χρήση της ηλεκτροσπασμοθεραπείας είναι καθοδηγούμενη, όχι από ιατρική συμπόνια, αλλά από το κέρδος και την απληστία. Παρά το γεγονός ότι η ψυχοχειρουργική είναι λιγότερο διαδεδομένη σήμερα, μέχρι και τριακόσιες εγχειρήσεις εξακολουθούν να πραγματοποιούνται κάθε χρόνο στις Ηνωμένες Πολιτείες, συμπεριλαμβανομένου της διαβόητης προμετωπιαίας λοβοτομής.

Παρά την εξελιγμένη βιτρίνα της επιστήμης τους, η κτηνωδία της ΗΣΘ και της ψυχοχειρουργικής επαληθεύει το γεγονός ότι η ψυχιατρική δεν έχει προοδεύσει πέρα από τη σκληρότητα και τη βαρβαρότητα των πρώτων θεραπειών της. Η παρούσα έκθεση έχει γραφτεί για να βοηθήσει να εξασφαλιστεί ότι ακριβώς όπως το μαστίγωμα και η αφαίμαξη με βδέλλες που είναι πλέον παράνομες ως θεραπευτικές διαδικασίες, έτσι και αυτές οι «θεραπείες» θα πρέπει να απαγορευθούν ή να διωχθούν ποινικά με την κατηγορία της εγκληματικής επίθεσης.

Φιλικά

Γιαν Ίστγκεϊτ,
Πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτών
για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα