Για να αναφέρω το προφανές, η ψυχιατρική «φροντίδα» υποτίθεται ότι δεν πρέπει να σκοτώνει τους ασθενείς, και κανείς δεν αναμένει οι ασθενείς να πεθαίνουν στα ψυχιατρικά νοσοκομεία. Ωστόσο, αυτό ακριβώς συμβαίνει συγκαλυμμένα, υπό το άγρυπνο βλέμμα των ψυχιάτρων κάθε μέρα στα ψυχιατρικά ιδρύματα σε όλο τον κόσμο.

Ο Ράντι Στιλ, εννέα ετών, δεν ήθελε να κάνει μπάνιο στην ψυχιατρική μονάδα στην οποία είχε εισαχθεί. Στην συμπλοκή που ακολούθησε ο Ράντι έκανε εμετό και στη συνέχεια σταμάτησε να αναπνέει, ενώ το προσωπικό τον συγκρατούσε διά της βίας. Αφού του εφάρμοσαν τεχνικές αναβίωσης, ο Ράντι μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε ένα άλλο νοσοκομείο όπου και πέθανε την επόμενη μέρα. Σύμφωνα με τα αρχεία του νοσοκομείου, ο Ράντι είχε υποστεί καταστολή διά της βίας 25 φορές μέσα σε 28 ημέρες πριν από το θάνατό του. Παρά την αποδεδειγμένη αιμορραγία από τη μύτη, το στόμα, τα μάτια και τον πρωκτό, παρά τους μώλωπες στο πρόσωπο και στην κοιλιά τού Ράντι, δεν ασκήθηκε καμιά ποινική δίωξη. Κατά τις ακροάσεις του πολιτειακού νομοθετικού σώματος, η μητέρα του Ράντι, η Χόλι, παρουσίασε φωτογραφίες από την αυτοψία του γιου της, και είπε: «Ελπίζω κανένα άλλο παιδί να μη πεθάνει έτσι».

Το ψυχιατρικό προσωπικό ανάγκασε τη 13 ετών Στέφανι Τζόμπιν, από τον Καναδά, (στην οποία είχαν ήδη δοθεί πέντε διαφορετικά ψυχοφάρμακα) να ξαπλώσει μπρούμυτα στο πάτωμα, τοποθέτησαν μια καρέκλα επάνω της, και κάποιος κάθισε στην καρέκλα ώστε να την ακινητοποιήσει, ενώ ταυτόχρονα της κρατούσαν και τα πόδια. Αφού αγωνίστηκε επί 20 λεπτά, η Στέφανι σταματήσει να αναπνέει. Ο θάνατός της θεωρήθηκε ατύχημα.

Ο εντεκάχρονος Άντριου Μακλέιν πέθανε από τραυματική ασφυξία (πνιγμό) και σύνθλιψη του στήθους του, τέσσερις μέρες αφού εισήχθη σε μια ψυχιατρική μονάδα, στο Κονέκτικατ. Ο Άντριου είχε παρακούσει την εντολή ενός βοηθού ψυχιάτρου να μετακινηθεί σε ένα άλλο τραπέζι κατά τη διάρκεια του πρωινού. Δύο μέλη του προσωπικού τον ακινητοποίησαν δια της βίας και ο ένας κάθισε επάνω του σε ένα μονωμένο δωμάτιο απομόνωσης.

Οι «διαδικασίες» ακινητοποίησης ή περιορισμού αποτελούν την πλέον ορατή απόδειξη για τις βάρβαρες πρακτικές που οι ψυχίατροι προτιμούν να αποκαλούν θεραπεία. Όπως δείχνουν καθαρά αυτά τα παραδείγματα, η ψυχιατρική κτηνωδία δεν αμβλύνεται και η ανθρώπινη συμπόνια δεν θεωρείται σκόπιμο να επιδεικνύεται ούτε προς τα παιδιά.

Από το 1969, η Επιτροπή Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (CCHR) έχει ερευνήσει και αποκαλύψει θανάτους που επήλθαν άμεσα εξαιτίας της «περίθαλψης» από κάποιον ψυχίατρο. Σε μια από τις πρώτες της έρευνες η CCHR τεκμηρίωσε 100 ανεξήγητους θανάτους στα νοσοκομεία Καμαρίλο και Μετροπόλιταν, στην Καλιφόρνια. Ένας άντρας 36 ετών βρέθηκε νεκρός μπρούμυτα στο κρεβάτι, όπου τον είχαν δέσει με δερμάτινους ιμάντες. Μια γιαγιά βρέθηκε νεκρή σε ένα ντουλάπι νοσοκομείου δύο εβδομάδες αφότου το προσωπικό είχε ενημερώσει την οικογένειά της ότι είχε χαθεί.

Συνεργαζόμενη με τους νομοθέτες και τα μέσα ενημέρωσης η CCHR έχει βοηθήσει να αποκαλυφθεί η φρικιαστική αλήθεια ότι κάθε χρόνο συμβαίνουν 150 θάνατοι, στις Ηνωμένες Πολιτείες μόνο, λόγω βίαιης καταστολής και κανείς δε θεωρείται υπόλογος γι’ αυτούς. Τουλάχιστον δεκατρείς θάνατοι σε διάστημα δύο χρόνων αφορούσαν παιδιά και μερικά ήταν μόλις 6 ετών.

Τα μέτρα που έχουν ληφθεί για να περιοριστούν αυτοί οι θάνατοι είχαν ελάχιστα αποτελέσματα. Παρά την ψήφιση περιοριστικών ομοσπονδιακών κανονισμών στις Ηνωμένες Πολιτείες, κατά τα επόμενα τρία χρόνια άλλα εννέα παιδιά πέθαναν από ασφυξία ή καρδιακή ανακοπή εξαιτίας εφαρμογής βίαιων διαδικασιών καταστολής.

Στην Ιαπωνία, εγκρίθηκαν κανονισμοί για την απαγόρευση της χρήσης σωματικού περιορισμού στους ηλικιωμένους μετά την αποκάλυψη ότι στα ιδιωτικά ψυχιατρεία εισάγονταν δια της βίας ηλικιωμένοι τους οποίους και κρατούσαν περιορισμένους με βίαια μέσα. Αλλά η βία συνεχίζεται. Ο Δρ. Μασάμι Χούκι, επικεφαλής της ψυχιατρικής κλινικής Χούκι στην Ιαπωνία, καταδικάστηκε για ανθρωποκτονία αφού γέμισε το στόμα μιας γυναίκας ασθενούς 31 ετών με ύφασμα, το έκλεισε με κολλητική ταινία, της έκανε ένεση με ηρεμιστικό, της έδεσε τα χέρια και τα πόδια, την έβαλε δια της βίας στο πίσω μέρος ενός αυτοκινήτου και τη μετέφερε στην κλινική. Όταν έφτασαν, η γυναίκα ήταν νεκρή.

Ο Χούκι είναι ένας από τους λίγους ψυχιάτρους στον οποίο έχει ασκηθεί δίωξη –και σε κανένα μέλος ψυχιατρικού προσωπικού– για ανθρωποκτονία λόγω βίαιων κατασταλτικών διαδικασιών οι οποίες αποκαλούνται κατ’ ευφημισμό «ανθρωπιστικές θεραπείες συγκράτησης». Εν τω μεταξύ, χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών εξακολουθούν να πεθαίνουν εξαιτίας τέτοιων σκληρών σωματικών επιθέσεων σε ψυχιατρεία σε όλο τον κόσμο.

Και ο λόγος είναι πολύ απλός. «Επίθεση» είναι εξ’ ορισμού μια προσπάθεια ή εκδήλωση προσπάθειας να προκληθεί βλάβη σε κάποιον άλλον με τη χρήση παράνομης βίας, σε συνδυασμό με την ικανότητα του επιτιθέμενου να τραυματίσει αυτό το πρόσωπο. Η «βιαιοπραγία» ορίζεται ως οποιοσδήποτε παράνομος ξυλοδαρμός ή άσκηση άλλης επιβλαβούς σωματικής βίας ή εξαναγκασμού που υφίστανται ένας άνθρωπος χωρίς τη συγκατάθεσή του.

Οι ψυχιατρικές διαδικασίες καταστολής, και κατ' επέκταση όλες οι διαδικασίες της ψυχιατρικής, συνιστούν «επίθεση και βιαιοπραγία» από κάθε άποψη εκτός από μία: είναι νόµιµες. Η ψυχιατρική έχει τοποθετηθεί υπεράνω του νόμου, και από εκεί μπορεί να επιτίθεται και να βιαιοπραγεί κατά των ατυχών θυμάτων της, χωρίς να δίνει λόγο σε κανέναν και όλ’ αυτά στο όνομα της «θεραπείας».

Σας καλούμε να μελετήσετε την παρούσα έκθεση και να βγάλετε τα δικά σας συμπεράσματά σχετικά με τον κίνδυνο που αποτελεί η ψυχιατρική όχι μόνο για την ψυχική μας υγεία, αλλά και για την ίδια μας τη ζωή.

Είναι επιτακτική ανάγκη οι δυνάμεις επιβολής του νόμου και οι νομοθέτες να αναλάβουν δράση και να θέσουν τέρμα σε αυτές τις φρικαλεότητες.

Φιλικά, Γιαν Ίστγκεϊτ,
Πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτών
για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς