Δεν υπάρχει πιο πικρή εμπειρία από αυτή του απελπισμένου θύματος που δέχεται βοήθεια και στη συνέχεια προδίδεται από τον «ευεργέτη» του.

Φανταστείτε ένα επτάχρονο κορίτσι που έχει παραπεμφθεί σε ψυχίατρο ή σε ψυχολόγο για βοήθεια σχετικά με τα συναισθηματικά προβλήματα που αντιμετωπίζει και τα οποία σχετίζονται με την αιμομοξία. Ας υποθέσουμε ότι ο ειδικός επίσης κακοποιεί σεξουαλικά το κορίτσι κατά τη διάρκεια της «θεραπείας». Μπορείτε να φανταστείτε το μέγεθος της συναισθηματικής αναστάτωσης που υφίσταται αυτό το τραγικό θύμα;

Μια τέτοια αποτρόπαια προδοσία μετά από μια ήδη σοβαρή προσωπική κρίση μπορεί να επιβαρύνει το θύμα με επιπλέον συναισθηματικό βάρος και αστάθεια.

Αποτελεί επίσης ένα δριμύ κατηγορώ προς τους «επαγγελματίες» που είναι επιφορτισμένοι με το καθήκον να βοηθούν τους ανθρώπους που είναι ιδιαίτερα εύθραυστοι συναισθηματικά.

Στις 31 Οκτωβρίου 2002, Ο Γάλλος ψυχοθεραπευτής Γιαν-Πιέρ Τρεμέλ καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση για βιασμό και σεξουαλική κακοποίηση δύο νέων ασθενών που το δικαστήριο αναγνώρισε ότι ήταν εξαιρετικά ευάλωτοι. Ο Τρεμέλ, ηλικίας 52 ετών, ισχυρίστηκε ότι η«θεραπεία» του βασίστηκε σε μια «Ανατολίτικη παράδοση» σύμφωνα με την οποία «ηλικιωμένοι άντρες εισάγουν τα κορίτσια στις σεξουαλικές πρακτικές».

Τέτοιου είδους «θεραπεία» δεν είναι ποτέ βοήθεια. Είναι μια αηδιαστική προδοσία υπό το πρόσχημα της βοήθειας, ένα συχνά εμφανιζόμενο φαινόμενο στο χώρο της ψυχικής υγείας:

• Μια γυναίκα αντιμετωπίζει στατιστικά μεγαλύτερο κίνδυνο βιασμού όταν βρίσκεται στον καναπέ ενός ψυχιάτρου απ' ό,τι όταν τρέχει μόνη της τη νύχτα μέσα σ’ ένα πάρκο της πόλης.
• Σε μια μελέτη για τη σεξουαλική επαφή θεραπευτή-ασθενούς μεταξύ των Βρετανών ψυχολόγων, το 25 τοις εκατό ανέφερε ότι έχει ως ασθενή κάποιον ο οποίος είχε σεξουαλική σχέση με έναν άλλο θεραπευτή.
• Μελέτη του 2001 ανέφερε ότι ένας στους είκοσι πελάτες που είχαν υποστεί σεξουαλική κακοποίηση από τον θεραπευτή τους ήταν ανήλικος, με μέσο όρο ηλικίας τα 7 για τα κορίτσια και τα 12 για τα αγόρια. Το μικρότερο παιδί ήταν τριών ετών.

Ενώ η συμπόνια, η κοινή λογική και η ευπρέπεια αναγνωρίζουν ότι η σεξουαλική κακοποίηση των ασθενών αποτελεί σοβαρή και εγκληματική πράξη, οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι εργάζονται σκληρά για να την απενοχοποιήσουν – ακόμα και όταν τα θύματα της εκμετάλλευσης είναι παιδιά. Συνδυάζοντας τις επινοημένες διαγνώσεις από το Διαγνωστικό και Στατιστικό Εγχειρίδιο Ψυχικών Διαταραχών (DSM-IV) με υπονοούμενα και στρεβλά επιχειρήματα ή ακόμα και με κατάφωρα ψεύδη προσπαθούν να αποποινικοποιήσουν τη σεξουαλική κακοποίηση γυναικών και παιδιών ασθενών τους.

Εν τω μεταξύ, τα συμβούλια αδειοδότησης επαγγελματιών της ψυχικής υγείας σπάνια κάνουν κάτι πιο σοβαρό από το να ανακαλέσουν προσωρινά την άδεια σε περίπτωση κατηγορίας για «επαγγελματικό παράπτωμα» και να θέσουν σε προσωρινή διαθεσιμότητα έναν επαγγελματία του χώρου.

• Το 2003, το Πολιτειακό Συμβούλιο Εξέτασης των Ψυχολόγων του Κολοράντο ανακάλεσε την άδεια του Δρ. Τζον Ντάικ, ο οποίος στη θεραπεία ενός πεντάχρονου αγοριού περιέλαβε και τη χρήση σεξουαλικών παιχνιδιών. Σύμφωνα με τον πατέρα του αγοριού, ο γιος του «γυμνώθηκε, βασανίστηκε, περιορίστηκε, κακοποιήθηκε λεκτικά, κακοποιήθηκε σεξουαλικά, υπέστη πλύση εγκεφάλου και απειλήθηκε με έναν τεχνητό φαλλό» κατά τη διάρκεια της υποτιθέμενης θεραπείας.
• Το 1989, ο Δρ. Πολ A. Γουόλτερς, ψυχίατρος και υπεύθυνος για την υγεία των σπουδαστών στο Πανεπιστήμιο Στάνφορντ της Καλιφόρνια, πρώην επικεφαλής του Τμήματος Ψυχικής Υγείας των Υπηρεσιών Υγείας του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, αναγκάστηκε να παραιτηθεί αφού κατηγορήθηκε ότι είχε «συχνές σεξουαλικές επαφές» με γυναίκα ασθενή. Στη γυναίκα, που είχε πέσει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης ως παιδί, δόθηκαν περισσότερα από 200.000 δολάρια σε εξωδικαστική διευθέτηση. Είπε ότι ο Γουόλτερς την υποχρέωνε να του κάνει στοματικό σεξ, «πολλές φορές και κατά τις δύο από τις τρεις συνεδρίες ψυχανάλυσης ανά εβδομάδα».

Ορισμένοι ψυχίατροι, ωστόσο, διώχθηκαν ποινικώς και καταδικάστηκαν.

• Στην Κομητεία Όραντζ, στην Καλιφόρνια, ο ψυχίατρος Τζέιμς Χάρινγκτον Γουάιτ, καταδικάστηκε για τον δια της βίας σοδομισμό ενός άνδρα ασθενούς του. Μετά από έρευνα της Επιτροπής Πολιτών για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα (CCHR), αποκαλύφθηκε ότι ο Γουάιτ νάρκωνε νέους άντρες και στη συνέχεια βιντεοσκοπούσε τον εαυτό του κατά τη διάρκεια της σεξουαλικής του επαφής μαζί τους. Ο Γουάιτ καταδικάστηκε σε σχεδόν επτά χρόνια φυλάκισης.

Κανένας γιατρός, κανένας κοινωνικός λειτουργός και κανένα μέλος οικογένειας δε θα πρέπει να παραπέμψει κανέναν άλλον άνθρωπο για να δεχτεί τις υποτιθέμενες «θεραπείες» ψυχικής υγείας.

Αυτή η έκθεση είναι μέρος μιας σειράς εκθέσεων της CCHR που ασχολούνται με την προδοσία στον τομέα της ψυχικής υγείας. Δημοσιεύεται για την εξυπηρέτηση του δημοσίου συμφέροντος και ως προειδοποίηση.

Η σεξουαλική κακοποίηση από ένα θεραπευτή παραμένει σεξουαλική κακοποίηση. Ο βιασμός από ένα θεραπευτή παραμένει βιασμός. Ποτέ δε συνιστούν θεραπεία. Έως ότου αυτό αναγνωριστεί ευρέως και οι εισαγγελείς και οι δικαστές χειριστούν κάθε παρόμοιο συμβάν όπως του αρμόζει, οι ψυχίατροι, οι ψυχολόγοι και οι ψυχαναλυτές θα εξακολουθήσουν να αποτελούν απειλή για κάθε γυναίκα ή παιδί που υποβάλλεται σε θεραπεία ψυχικής υγείας.

Φιλικά,

Γιαν Ίστγκεϊτ,
Πρόεδρος της Επιτροπής Πολιτών

για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα Διεθνώς